دعا با جسارت
چرا این بی‌میلی ظاهری برای دعاهای جسورانه‌تر؟
ای خدا، گسترش ویروس کرونا را متوقف کن!
نوشته‌شده در شبِ روز جهانی دعا – ۲۹ مارس
نویسنده : درل جانسون
در روزها و هفته‌های اخیر، بسیاری از ایمانداران (و حتی بسیاری از کسانی که هنوز ایمان نیاورده‌اند!) در خصوص پدیده نگران‌کننده، گیج‌کننده و برای بسیاری از مردم، ترسناکِ همه‌گیری ویروس کرونا و بیماری ناشی از آن، یعنی کووید-۱۹، دعا کرده‌اند. من عمیقاً تحت تأثیر دعاهایی قرار گرفته‌ام که شنیده و خوانده‌ام؛ دعاهایی که با حساسیت نسبت به تمام ابعاد این بحران بیان شده‌اند. دعاهایی که در آنها از خدا درخواست شده است:
- بیماران را شفا دهد؛
- به کسانی که نمی‌توانند در کنار عزیزان بیمار خود باشند، آرامش ببخشد؛
- از خادمان حوزه سلامت که در خط مقدم هستند، محافظت کند؛
- از رانندگان کامیون که زنجیره تأمین را حفظ می‌کنند، مراقبت کند؛
- بر کارکنان مهدکودک‌ها که از کودکان خردسال مراقبت می‌کنند، نظارت کند؛
- به رهبران دولت‌ها که باید مردم را در این شرایط ناشناخته هدایت کنند، حکمت عطا کند؛
- و آنان را که عزیزان خود را از دست داده‌اند، در آغوش محبت خود نگاه دارد.
و بسیار بیشتر از این‌ها. دعاهایی عمیقاً تأثیرگذار.
اما چیزی که کمتر شنیده‌ام، التماس‌های پرشور و ملتمسانه به خدای زنده است که آنچه فقط او می‌تواند انجام دهد را به انجام برساند: متوقف ساختن گسترش ویروس!
البته چند صدای بلند هم شنیده‌ام که برای وقوع معجزه‌ای بزرگ فریاد برآورده‌اند، اما نه به اندازه‌ای که انتظار داشتم، به‌ویژه با توجه به درماندگی‌ای که در این وضعیت احساس می‌شود. در عوض، نوعی بی‌میلی نسبت به درخواست جسورانه از خالق و نجات‌دهنده جهان احساس کرده‌ام — این‌که فقط دست خود را دراز کرده و این «بلا» را به پایان برساند.
چرا این‌طور است؟
ما داریم درباره آن با کسی صحبت می‌کنیم که تنها با یک کلام، جهان را به وجود آورد. درباره کسی که با یک کلام، جهان را لحظه به لحظه در کنار هم نگه می‌دارد. همان کسی که آب‌های دریای سرخ را شکافت. همان کسی که در بیابان از صخره آب — و حتی عسل — جاری ساخت. همان کسی که چهل سال هر صبح نان آسمانی فراهم کرد.
و بیش از این‌ها.
ما داریم درباره کسی سخن می‌گوییم که در جسم ما انسان‌ها ظاهر شد؛ از رحم دختری باکره در این جهان متولد شد. کسی که جذام و صرع را شفا بخشید. کسی که لنگان را شفا داد تا راه بروند، کوران را بینا ساخت و کران را شنوا کرد. کسی که تنها با یک کلام، افرادی را که سال‌ها در چنگال نیروهای شیطانی گرفتار بودند، آزاد کرد. و همان کسی که پس از این‌که خود را بر صلیب روم برای زندگی جهان فدا کرد، از مردگان برخاست!
از مردگان! آیا دشمنی بزرگ‌تر از مرگ وجود دارد؟ از مردگان برخاست!
آیا این شخص نمی‌تواند وارد بحران شود و این بلای ویرانگر را متوقف سازد؟
پس چرا این بی‌میلی؟
آه، شاید اینجا همان جایی است که علت بی‌میلی نهفته است. شاید ما باور نداریم که او می‌تواند. امیدوارم که چنین نباشد. درک می‌کنم که گاهی باور کردن دشوار است. اما با توجه به تمام آنچه خدا درباره خود در تاریخ نجات آشکار کرده است، امیدوارم بی‌میلی ما در دعاهای جسورانه ناشی از کمبود ایمان به نیکویی و قدرت او نباشد.
پس چرا، واقعاً چرا این بی‌میلی؟
چند روز پیش که در حال قدم زدن بودم — با رعایت فاصله اجتماعی مناسب از دیگران — به هفت دلیل احتمالی برای این تردید فکر کردم. ببینید آیا با آنها موافقید و آیا در وجود شما نیز مصداق دارد.
- گمان می‌کنیم که دعا کردن این‌چنین جسورانه، گستاخانه است. ما می‌گوییم که این جهان شکسته است و تا بازگشت عیسی و برقراری آسمان و زمین جدید همین‌طور خواهد بود. پس با خود می‌گوییم که باید این واقعیت را بپذیریم و تنها از خدا فیضی برای تحمل و پایداری طلب کنیم.
- یا شاید فکر می‌کنیم که درخواست چنین معجزه‌ای در زمان ما عجیب است، چون در گذشته قوم خدا با بحران‌هایی حتی سخت‌تر مواجه شده‌اند. پس چرا ما در دوران خود باید از چنین رنجی معاف شویم؟
- شاید هم بی‌میلی ما ناشی از نوعی اعتیاد به اخبار فوری و مهیج است. آن احساس عجیب که با شنیدن تحولات تازه و تکان‌دهنده همراه است.
- یا شاید آن‌قدر مشتاق بازگشت عیسی و آغاز خلقت جدید هستیم که با شرایط موجود کنار آمده‌ایم و دیگر دعا نمی‌کنیم که این بحران پایان یابد.
- شاید هم در گذشته به‌طور جسورانه دعا کرده‌ایم و آن‌طور که انتظار داشتیم پاسخ نگرفته‌ایم.
- شاید می‌ترسیم که اگر دعا کنیم و خدا طبق درخواست جسورانه ما عمل نکند، نام او در جهان خدشه‌دار شود.
- و شاید هم فکر می‌کنیم که گسترش ویروس نوعی داوری الهی است و دعا برای توقف آن، ممکن است مداخله‌ای در برنامه نجات‌بخش خدا باشد.
آیا هیچ‌کدام از این موارد برای شما آشنا به نظر می‌رسد؟
پس چاره چیست؟
برای خودم می‌توانم بگویم که: ما باید با اذعان به هر یک از این دلایل، همچنان دعا کنیم! به اصول اولیه انجیل بازگردیم: «زیرا خدا جهان را آن‌قدر محبت نمود که پسر یگانه خود را داد.» چرا؟ تا جهان بتواند زندگی حقیقی، یعنی حیات جاودان را بشناسد.
و پس، من — ما — از این خدا درخواست می‌کنیم که معجزه‌ای به انجام برساند. نه با تکبر، نه با احساس طلبکاری، نه با جلوه‌فروشی. بلکه با فروتنی و توبه. بدون هیچ ادعایی، تنها با توکل بر آن رحمتی که در جمعه نیکو آشکار شد — «پدر، آنها را ببخش، زیرا نمی‌دانند چه می‌کنند.»
فریاد می‌زنیم:
«ای خدای ابراهیم، اسحاق و یعقوب. ای خدای پدرِ خداوند ما عیسی مسیح. به خاطر رحمت عظیم تو، لطفاً گسترش این ویروس را متوقف کن. به نام کسی که جانش را برای زندگی جهان فدا کرد.»
و هنگامی که از زانوهایم بلند می‌شوم، دعا می‌کنم که او به خاطر این معجزه، جلال یابد.
آمین.
You may also like
! تسلیم نشو
