! تسلیم نشو

همکاران گرامی در خدمت خداوند عیسی مسیح،

چند روز پیش، در دو موقعیت متفاوت، دو شریک خدمت مورد اعتماد با من در میان گذاشتند که بخش قابل توجهی از شبانان در آمریکای شمالی دلسرد شده‌اند، و حتی به ترک خدمت شبانی می‌اندیشند. امروز صبح با همین اندیشه و دغدغه از خواب برخاستم، و در هنگام عبادت صبحگاهی اندیشیدم که شاید بتوانم کلامی برای کسانی از شما که با چنین کشمکش‌هایی دست به گریبانید، بگویم.

واقعیت این است که خدمت شبانی در هر زمینه‌ای، خدمتی دشوار است. هم‌پای عیسی، شبان اعظم، در شبانی گوسفندان او بودن، حتی در بهترین شرایط، کاری سخت و طاقت‌فرساست. پس طبیعی است که گهگاه بیندیشیم که تا چه مدت می‌توانیم ادامه دهیم حتی در روزگار «عادی». آنچه جهان در سال ۲۰۲۰ تجربه کرده است—همهٔ ما می‌دانیم—شرایط را به مراتب سخت‌تر ساخته، و همین امر سبب شده تا برخی در این اندیشه باشند که شاید کاری دیگر در زندگی در پیش گیرند.

اما درخواست من از همهٔ ما این است: تسلیم نشویم.

شاید بد نباشد اندکی دربارهٔ خود بگویم تا روشن شود این درخواست بر چه اساسی استوار است.

من اکنون ۷۳ سال دارم. خداوند در فیض خویش اجازه داده است که به مدت ۵۰ سال، یعنی نیم قرن، در خدمت رسمی و علنی او باشم! چه زود می‌گذرد زمان! در مقام شبان جوانان، شبان همیار، شبان ارشد (در چند کلیسای پرسبیتری در ایالات متحده، کلیسای اتحاد در مانیل فیلیپین، و کلیسای معمدانی اول در ونکوور) و نیز در مقام استاد (در کالج رِجِنت و کالج الهیات کِری در ونکوور) خدمت کرده‌ام. اکنون که در مرحله‌ای بیشتر «سیّار» قرار دارم، خداوند امتیاز داده است که به‌گونه‌ای مشاور الهیاتی برای آلفای کانادا و نیز کلیسای « The Way»، یک کلیسای تازه‌تأسیس در قلب شهر، خدمت کنم. همچنین زمان بسیاری را به‌صورت فردی با شبانان جوان و پر استعداد می‌گذرانم.

سال ۲۰۲۰ برای من، و گمان می‌کنم برای بسیاری از شما نیز، سخت‌ترین سال خدمت بوده است—حتی سخت‌تر از سالی که پسر کوچکمان درگذشت. سخت از آن جهت که در این سن باید آموزش و موعظه از طریق زوم را یاد می‌گرفتم؛ نمی‌توانستم خانواده و دوستان را رودررو ببینم؛ هر بار درد سینه یا سرفه یا سردرد باعث نگرانی می‌شد که مبادا کرونا گرفته باشم؛ و نیز آشفتگی طاقت‌فرسای عرصهٔ سیاست. بارها در هفته تنها دلم می‌خواهد چرتی بزنم یا به تعطیلاتی بروم (که البته نمی‌شود!). ولی خداوند در فیض خویش مرا همچنان نگاه داشته است.

پس باز تکرار می‌کنم: تسلیم نشوید. به‌ویژه … به احساس استعفا دادن از خدمت شبانی عمل نکنید.

چرا؟

دست‌کم پنج دلیل وجود دارد:

یکم. معمولاً خردمندانه نیست که در زمان آشوب یا بحران تصمیمات بزرگ بگیریم. در چنین شرایطی نمی‌توانیم همهٔ عوامل را به درستی ببینیم. زمان استرس، زمان مناسبی برای تغییر مسیر شغلی نیست. من خود روزی از کلیسایی به کلیسای دیگر رفتم، که گمان می‌کنم نباید آن زمان این کار را می‌کردم. شاید آن تغییر در نهایت درست می‌بود، اما زمانش مناسب نبود؛ چراکه خسته و فرسوده بودم و احساس می‌کردم بخشی از جماعت نمی‌خواستند همیشه دربارهٔ عیسی بشنوند. اکنون، در میانهٔ همه‌گیری و زیر بمباران دروغ و تحریف در عرصهٔ عمومی، زمان خوبی برای تشخیص درست نیست.

دوم. این زمان «انتظار» است، انتظار برای خداوند. انتظار هرگز آسان نیست، و اکنون سخت‌تر از همیشه است. اما می‌توانیم احساس خود را نزد خداوند صادقانه بیان کنیم—حتی بگوییم: «خدایا، دیگر نمی‌خواهم ادامه دهم.» و او درک می‌کند. بیندیشید به دعای عیسی در باغ جتسیمانی: «آیا راه دیگری هست؟» او احساس عمیق رنج خویش را بیان کرد، سپس منتظر ماند و اعتماد کرد. ما نیز باید چنین کنیم. این «وضعیت تازه» ابدی نیست (واکسن‌ها در افق نزدیک بودند). و هنگامی که «عادی تازه‌تر» فرارسد، نمی‌خواهیم پشیمان شویم که چرا صبر نکردیم. مزمور ۳۷ و اشعیا ۴۰ به‌ویژه آیهٔ ۳۱، در این زمان هدیه‌ای الهی‌اند: «اما آنان که برای خداوند انتظار می‌کشند، قوت تازه خواهند یافت؛ بال‌هایشان همچون عقاب خواهد شد؛ خواهند دوید و خسته نخواهند شد؛ خواهند خرامید و از پا نخواهند افتاد.»

سوم. اکنون زمان آن است که شبانان بیش از همیشه حضور داشته باشند! کلیسا به شبانانش نیازمند است؛ گوسفندان نیز خسته و دل‌آشفته‌اند؛ آنان نیز سردرگمند. آنان به شبان نیاز دارند—حتی اگر ما نتوانیم همهٔ آنچه باید باشیم، باشیم، دست‌کم باید بدانند کسی مراقب آنان است، تا بدانند که آن «کسی» یعنی خداوند، مراقبشان است. کار ما سخت است، اما ضروری است.

چهارم. این زمان خلاقیت است. بیایید از خدای خلاق الهام بگیریم. هرچند من در برابر فضای مجازی مقاومت کرده‌ام، اما خدا را شاکرم که ایده‌های نو به دیگران عطا کرده تا امکان ارتباط فراهم شود. اکنون وقت آن است که از روح‌القدس خلاق الهام بگیریم—حتی اگر به معنای بررسی خدمت دوشغله باشد، یا همکاری موقت چند کلیسا با یکدیگر. خداوند همچنان «راه‌ساز» است.

پنجم. اکنون بیش از هر زمان باید به یاد آوریم که دعوت شبانی چه بود. به یاد آوریم چرا در آغاز گفتیم: «بله.» او ما را فراخواند تا در کار خود در جهان سهیم شویم! این افتخاری است که هیچ کاری در جهان با آن برابری نمی‌کند. ما وسیله‌ای برای «مواجهه» هستیم—جایی که عیسی مسیح خود را دوباره عطا می‌کند. چرا اکنون باز ایستیم، به‌ویژه زمانی که دل‌های بسیاری بیش از گذشته آمادهٔ شنیدن از «چیزی فراتر» هستند؟

دیگر بس است. نمی‌خواستم به «موعظه» بپردازم، فقط احساس کردم شاید به‌عنوان خادمی سالخورده بتوانم کلامی تشویق‌آمیز بر زبان آورم.

تسلیم نشوید. «چشمان خود را بر عیسی بدوزید» (عبرانیان ۱۲:۲) و ببینید او با ما چه خواهد کرد!

با قدردانی بسیار از شما.

دارل و. جانسون